In Éric Rohmers Le Rayon Vert glijdt de zomer voorbij zoals de film zelf: onopvallend, zonder plotdrang, en toch geladen met betekenis. Delphine (Marie Rivière), gevoelig en zoekend, dwaalt door vakantiedagen zonder plan.
Haar eenzaamheid is tastbaar, haar verlangen naar verbinding universeel. Waar anderen zon en zee vinden, zoekt zij een teken—het groene straaltje aan de horizon dat misschien een antwoord geeft op wat onzegbaar blijft.Rohmer vervlecht subtiele improvisaties en alledaagse gesprekken tot een poëtisch portret van existentiële onzekerheid. De wereld om Delphine heen lijkt haar voortdurend te dwingen tot vrolijkheid, tot romantiek, tot plannen. Maar ze is een spiegel van het ongemakkelijke verlangen dat velen voelen maar niet durven tonen. Het moment waarop ze uiteindelijk getuige is van de groene straal—een zeldzame optische flits bij zonsondergang—is meer dan een natuurverschijnsel. Het is de belichaming van hoop, van het idee dat zelfs in stilte en twijfel een wonder mogelijk is.
Le Rayon Vert is geen zomerfilm, maar een film over zomer. Over tussenruimtes, breekbaarheid, en de vluchtige schoonheid van momenten die je alleen ziet als je echt kijkt.
Let op: deze film is Frans gesproken en Engels ondertiteld.