Broeierig psychologisch portret van vijf nonnen die in de Himalaya een missiepost openen en ten prooi vallen aan onderdrukte erotische begeertes en waanzin, geldt als een van de hoogtepunten van de Britse cinema. Oscars voor camerawerk, art-direction en decorontwerp.
Black Narcissus geldt als een van de meest exotische films van de Britse cinema. Een filmhistoricus omschreef Black Narcissus – een vrije adaptatie van de gelijknamige roman van de Britse schrijver Rumer Godden – als ‘een aaneenschakeling van stemmingen, vormgegeven met behulp van kleur en ruimte’.Het beroemde duo Powell en Pressburger voorzag de Britse film van ongebruikelijke flair en schrok niet terug voor melodrama, felle kleuren en bizarre verhaalwendingen. Van alle Britse regisseurs is Michael Powell (1905-1990) zonder twijfel de meest eigenzinnige. Hij had lak aan goede smaak, verafschuwde elke vorm van realisme en had een voorliefde voor allegorische sprookjes en volksverhalen.
Fel gekleurd en sensueel
Voor Black Narcissus riepen art-director Alfred Junge en cameraman Jack Cardiff een fel gekleurde, sensuele en tijdloze fantasiewereld op. Tijdens de opnamen liet Powell Brian Easdales muziek draaien om ‘beter het tempo van de muziek en van de montage op elkaar af stemmen’, een procedé dat Easdale en Powell in 1951 vervolmaakten met The Tales of Hoffmann (ook bij ons te zien in september).
De hoofdrollen worden vertolkt door sterren Deborah Kerr (‘Zuster Clodagh’) en Jean Simmons. Kerr – zesmaal genomineerd voor een Oscar – kreeg voor haar optreden in Black Narcissus de prijs voor beste actrice toegekend door de jury van de prestigieuze New York Film Critics Circle. Cameraman Jack Cardiff won zowel een Golden Globe als een Oscar voor zijn bijdrage en ook Alfred Junge kreeg een Oscar - voor beste art-direction en decorontwerp.
(Tekst: EYE)