Best of IDFA on Tour 2024

Net als voorgaande jaren kun je weer in het filmtheater terecht voor de mooiste films van IDFA 2023. Het programma vol prijswinnende documentaires is nu bekend!

We vertonen een mooie selectie documentaires die tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam in première zijn gegaan: van prijswinnaars tot festivalfavorieten. Het is alleen mogelijk om kaarten te kopen  voor het hele programma, niet voor de losse films. 

Het programma van Best of IDFA 2024 is bekend en bestaat uit

Life is Beautiful (Mohamed Jabaly, Noorwegen/Palestina, 90 minuten) – Winnaar IDFA Award for Best Directing 
1489 – (Shoghakat Vardanyan, Armenië, 76 minuten) – Winnaar IDFA Award for Best Film
Queendom (Agniia Galdanova, Frankrijk/USA, 98 minuten) – Nummer 3 in de Audience Favorites

Alle films zijn Nederlands ondertiteld.

Tijden
10.30 uur - 12.00 uur - Life is Beautiful (90 minuten)
12.00 uur - 12.45 uur – Lunchpauze (45 minuten)
12.45 uur - 13.15 uur - Sister of Mine (30 minuten)
13.15 uur - 14.31 uur - 1489 (76 minuten) 
14.31 uur – 14.45 uur – Pauze (15 minuten)
14.45 uur – 16.23  - Queendom (98 minuten)
- Het reguliere tarief voor het gehele programma bedraagt €28,50 / Cineville: gratis
- Voor leden van de Vriendenloterij geldt een kortingsprijs van €23 (maximaal 2 tickets per persoon)
- Het is mogelijk om een lunchpakketje bij te bestellen. Hiervoor geldt een toeslag van €10. Deze ticketoptie is tot 48 uur voor aanvang van de voorstelling beschikbaar. B
- Bij het lunchpakketje ontvang je een muntje, dat ingewisseld mag worden voor een drankje naar keuze in de lunchpauze of in de middagpauze
- Het is niet mogelijk om per film een ticket te kopen, alleen voor het programma als geheel

Over de films

Life is Beautiful (Mohamed Jabaly, Noorwegen/Palestina, 90 minuten)
De jonge Palestijn Mohamed Jabaly is in 2014 net op uitwisseling in Noorwegen als de grenzen van zijn woonplaats Gaza voor onbepaalde tijd sluiten. Dat zorgt voor een serie aan problemen, onder meer omdat de Noorse overheid zijn Palestijnse paspoort niet erkent. Jabaly is ‘statenloos’ en ook de aanvraag voor een werkvergunning wordt afgewezen, omdat de selfmade filmmaker niet de gewenste diploma’s heeft. Hij zit ‘vast’ bij zijn gastgezin in de boven de poolcirkel gelegen stad Tromsø en kan niet reizen – wat de reden is dat hij bijvoorbeeld de vertoning van zijn debuutfilm Ambulance (2016) op IDFA niet kan bijwonen.

In afwachting van een rechterlijke uitspraak en tijdens een treurigstemmende tocht langs de politieke en bureaucratische logica, filmt Jabaly zichzelf en zijn Noorse vrienden en collega’s in de sereniteit van het besneeuwde, spectaculaire Noorse landschap, een bruut contrast met de hachelijke beelden en berichten die hij van familie en vrienden uit Gaza krijgt. Intussen stelt de hechte film- en kunstenaarsgemeenschap in Tromsø alles in het werk om Jabaly te steunen.

Sister of Mine (Mariusz Rusiński, Polen, 30 minuten)
Wanneer je als filmmaker de camera richt op je disfunctionele familie, blijf je natuurlijk zelf ook niet buiten schot. Aanvankelijk lijkt Mariusz Rusiński een vlieg op de muur van zijn comfortabele ouderlijk huis. Hij observeert de ruzies tussen zijn zusje Zuzia en hun moeder, die zich wel wat anders bij het ouderschap had voorgesteld dan de urine van haar minderjarige dochter te moeten testen op sporen van drugs. Hij legt de woordenwisselingen tussen zijn ouders vast, waarin wanhoop wordt verpakt in verwijten.

De onderliggende vraag is hoe het kan dat een begaafde, intelligente zeventienjarige zo van het pad is geraakt. En in het verlengde daarvan: hoe grip te krijgen op een verslaving en als gezin wél te functioneren?

Om dat te kunnen onderzoeken, wordt Rusiński meer en meer een zichtbaar onderdeel van een complexe realiteit die soms veel weg heeft van een nachtmerrie. Opmerkelijk is dat Zuzia haar middelengebruik dan niet onder controle mag hebben, maar wel in staat is om met pijnlijke precisie analyses van hun collectieve puinhoop als mitrailleursalvo’s op haar ouders én broer af te vuren.

1489 (Shoghakat Vardanyan, Armenië, 76 minuten)
Soldaten die sneuvelen eindigen in nieuwsberichten vaak als anonieme getallen. Maar achter elk getal gaat een mens schuil, die diepbedroefde familieleden achterlaat. Ook 1489 is een anoniem getal voor ‘lichaam van individu vermist in de strijd’. Dat getal werd toegewezen aan Soghomon Vardanyan, een 21-jarige student en musicus die bijna zijn dienstplicht had vervuld toen in september 2020 het conflict om Artsach (Nagorno-Karabach) tussen Azerbeidzjan en zijn thuisland Armenië opnieuw oplaaide.

Op de zevende dag van de oorlog raakt Soghomon vermist. Zijn zus Shoghakat besluit vervolgens met haar telefooncamera de zoektocht en het emotionele proces van haarzelf en haar ouders te filmen. Na een half jaar worden botten teruggevonden, maar dna-onderzoek moet uitwijzen of het daadwerkelijk de stoffelijke resten van Soghomon zijn. De uitslag volgt pas na anderhalf jaar.

Al die tijd blijft Shoghakat filmen, ook op de meest intieme en kwetsbare momenten, wat soms voor een ongemakkelijke kijkervaring zorgt. Maar het maakt het intense verdriet en gemis van een mens van vlees en bloed tegelijkertijd des te tastbaarder.

Queendom (Agniia Galdanova, Frankrijk/USA, 98 minuten)
De 21-jarige non-binaire performancekunstenaar Gena maakt met ducttape, afvalmateriaal en make-up uitzinnige creaties voor haar performances en accounts op social media. Op onwaarschijnlijk hoge hakken trekt ze als een buitenaards wezen door de straten en metrostations van Moskou uit protest tegen de op handen zijnde oorlog in Oekraïne en het geweld tegen de lhbtqi+-gemeenschap. In een land waar openlijk anders-zijn algauw als clandestiene homopropaganda wordt beschouwd, is dat levensbedreigend.

In Queendom, winnaar van de NEXT:WAVE Award op CPH:Dox, volgen we Gena van haar geboorteplaats Magadan – een stad in het uiterste oosten van Rusland, berucht om zijn goelag-verleden – naar Moskou en zijn getuige van de moeilijkheden die ze dagelijks ondervindt. We zien haar in drag, of als student aan een ‘Beauty Academy’, en luisteren mee wanneer ze belt met haar grootouders, door wie ze is opgevoed. Uit hun schrijnende gesprekken spreekt zowel onbegrip als onvoorwaardelijke liefde.

Beelden van Gena’s duistere en evocatieve performances doorspekken het verhaal en geven er een extra emotionele laag aan. Soms zijn ze bijna letterlijk adembenemend.